Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ՇԻՐԱԶ «Կտակ»

Որդիս, քեզ ի՞նչ կտակեմ, ի՞նչ կտակեմ, իմ բալիկ, Որ ինձ հիշես վշտի մեջ, թե խինդի մեջ քո գալիք. Գանձեր չունեմ, բայց գանձն ի՞նչ, գանձը լույսն էր աչքերիս, Դու ես միակ իմ գանձը, դու ես գանձը գանձերիս: Քեզ այնպիսի գանձ կուզեմ ես կտակել հայրաբար, Որ չի կարող կտակել ուրիշ երկրում ոչ մի հայր, - Ես քեզ այն եմ կտակում, որին այս մեծ մեր դարում Փոքրիկ մարդիկ են բանտել ու շղթայել ամպերում. Քեզ մեր սարն եմ կտակում, որ դուրս բերես սև ամպից, Որ տուն բերես շալակած արդարությամբ մեր անբիծ, ՈՒ կբերես, իմ բալիկ, թեկուզ քո խեղճ թաթիկով Մեր սարն այս կողմ շուռ կտաս` արդարությանդ ուժն է ծով, ՈՒ երբ բերես, իմ բալիկ, սիրտս էլ շիրմից կհանես, Կբարձրանաս ու սիրտս ազատն ի վեր կտանես ՈՒ կթաղես իմ սիրտը ձյուների տակ Մասիսի, Որ շիրմում էլ` դարավոր հուր կարոտից չմրսի: Քեզ Մասիսն եմ կտակում, որ դու պահես հավիտյան, Որպես լեզուն մեր հայոց, որպես սյունը քո հոր տան:

#Պոեզիա #Գրականություն #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ՀովհաննեսՇիրազ