Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԴԱՎԻԹ ՄՇԵՑԻ

«Վերջին Մոհիկան»

Երկիր իմ, սեր իմ, Հայրենիք, Ծախել են, փսխել են քեզ վրա, Այս ծախու, այս քսու հարճորդիք, Այունդ են լակում անխնա:

Երկիր իմ, Տեր իմ՝ Հայաստան, Լուասվոր հունդը քո՝ խավարում, Դաշտերդ՝ անջրդի ու խոպան, Քարյուղն է ղամբարիդ մարմրում:

Երկիր իմ, տուն իմ, Նաիրի, Ամեն բան ահազանգ, ավերակ՝ Ավերակ ավելի քան Անիդ, Տերերդ, դևերդ խեղկատակ:

Գնում են, գնում բյուրերով. Մեքենա, ինքնաթիռ, հեծանիվ, Տանում են՝ պղծում են անվրդով Գենը քո դարավոր և ազնիվ:

Երկիր իմ, որբ իմ, մահովիտ, Որբամայր, որբահայր ու այրի, Մերկացրած սուրը կոկորդիդ՝ Դրել են տերերդ տմարդի:

Երկիր իմ, մահ իմ՝ հանգրվան, ՀԵՏԱԴԱՐՁ, ՇՐՋԱԴԱՐՁ էլ չունես, Թող վերջին մոհիկանդ մնամ՝ Միայնակ աչքերդ չփակես:

#Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #Գրականություն #Պոեզիա #ԴավիթՄշեցի #Ժամանակակիցգրողներ