Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության
- Ներսեհ Ա. Ա.
- May 28, 2018
- 1 min read
ՎԱՀԱՆ ԹՈԹՈՎԵՆՑ
***
Իր կյանքի վերջին վայրկյաններն էին, երբ ես մոտեցա սնարին։
«Մի՛ տրտմիր,— ըսավ անիկա, ցուցնելով ինձ տախտակամածին վրա տարածված արևուն տաքուկ շողերը։—
Քեզի՛, Սիրելի՛ս, վայելքը արևու ճաճանչին, քեզի վարդերը և պատուհանին ալպյան մանիշակները…»։
Ես շուրջս նայեցա։ Անոնք բոլորը գեղեցիկ էին։ Դարձյալ նորեն իմ սիրուհիին, Անոր աչքերը գոցված էին վարագուրելով վերրջալույս մը իրեն ետին։ Շրթունքները տժգուն էին և խաղաղ… Մահը դուրս ելած էր, և ամեն ինչ լուռ էր․․․ Ես դարձյալ նայեցա շուրջս և չգտա ո՛չ վարդ, ո՛չ արևու շող և ո՛չ ալ մանիշակներ… Ես դառնորեն լացի և ըսի՝
«Քու կյանքեն հեռու ո՛չ շող կա և ո՛չ ալ ծաղիկ․․․»։
Comments