Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

Հրեշտակներ չեկան քո հոգին փրկելու

Կամ գոնե՝ մարմինդ:

Նրանք ամուր փակեցին առասպելների դռները,

և դու ստիպված հավատացիր,

որ գոյություն չունեն նրանք:

Ծովի ընկերությունը քեզ մատուցվեց

որպես հարգանք:

Դու նայեցիր ավազի և մտածեցիր՝

ինչ երկար է ճանապարհդ:

Դու հենց այդպես մտածեցիր նաև,

երբ քայլում էիր ծովի երկայնքով:

Հետո ճայերի անտանելի ձայները հասան քեզ:

Իսկապես, ի՞նչ լավ բան կա այդ ամենի մեջ:

Ներիր ինձ, ես արդեն կանոնավոր չեմ սափրվում,

չէ՞ որ դու իմ մասին ավելի մեծ կարծիք ունես:

…Բայց դու ամեն օր

բաց ես թողնում քո լուսամուտները,

որովհետև հաստատ հավատում ես,

որ կգան նրանք,

որոնց անգոյությանն էլ ես

հաստատ հավատում …

Գիտե՞ք, թե,,,