Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՀԱՄՈ ՍԱՀՅԱՆ

«Անունդ տալիս»

Հայաստա՛ն, անունդ տալիս,

Ժայռի մեջ մի տուն եմ հիշում,

Ալևոր կամուրջի հոնքին

Ծիծեռի մի բույն եմ հիշում,

Թեքված մի մատուռ եմ հիշում

Եվ բերդի տեղահան մի դուռ,

Ավերակ տաճարի մի վեմ

Եվ բեկված մի սյուն եմ հիշում:

Հիշում եմ լքված մի թոնիր,

Բերանին մամռոտած մի խուփ,

Մամռոտած որմի խոռոչում

Մասրենու վարսաթափ մի թուփ,

Աշխարհի քարերին մաշված,

Աշխարհից խռոված մի ցուպ,-

Եվ հեռվում ինչ-որ ուշացած

Ձիերի դոփյուն եմ հիշում:

Արևոտ մի սար եմ հիշում,

Ճակատին ձյունի պատառիկ,

Սարն ի վար բարակ մի առու-

Շուրթերին հայրեն ու տաղիկ,

Ցորենի կանաչ արտի մեջ

Առվույտի կապույտ մի ծաղիկ

Եվ արտի եզրին՝ մենավոր

Մի բարդու շրշյուն եմ հիշում:

#Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ՀամոՍահյան