Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ

* * *

Զարթնել են նորից տարիներն անցած

Եվ աղմկում են, որպես խենթ հեղեղ,

Աղմկում որպես գետակն այն պայծառ,

Որ իմ մանկության ընկերն է եղել։

Ու կարծես իմ դեմ նորից երամով

Աղավնիներն են պոկվում քարափից,

Կրակ է թափում երկինքը այն մով,

Ու հևում է օդն ամառվա տապից,

Քարոտ մի կածան ձորի լանջերից

Կախվում էր մինչև գետակը կապույտ,

Վազում էինք մենք, ու մեր կանչերից

Զրնգում էին անձավները մութ։

Ահա և գետը... Մի քանի վայրկյան՝

Ու ճողփում էր նա մեր թևերի տակ,

Մեզ հետ լողում էր արևը ամռան

Ալիքների մեջ զով ու կապուտակ։

Հետո հագեցած ջրի զով շնչից,

Մենք պառկում էինք ափի ավազին,

Վերում երկինքն էր կապուտակ ու ջինջ՝

Նման մեր պայծառ, պայծառ երազին...

Երկինքը... Նա մեզ թևեր պարգևում

Ու կարծես կանչում, տանում էր վերև,

Եվ թվում էր, թե արար աշխարհում

Միայն կապույտ կա ու միայն արև։

Ու թվում էր, թե աշխարհը արար

Հյուսված է միայն երգից ու խաղից,

Հյուսված արևի շողերից վարար

Ու բաց երկնքի կապույտ ծիծաղից:

Գիտե՞ք, թե,,,