Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՆԱԻՐԻ ԶԱՐՅԱՆ

«Հայրենի տուն»

Այս գիշեր տեսա մի անուշ երազ.

Ես հայրենի տունն էի նորոգում,

Մանկության երկինքն էր բացվել վրաս,

Եվ արշալույսներ կային իմ հոգում:

Այնտեղ էր մայրս, հայացքը պայծառ,

Մայրենի լեզվով խոսում էր առուն,

Խշշում էր բակում հինավուրց մի ծառ...

Այնպես ծանո՜թ էր և այնպես գարո՜ւն...

Երդիկից կախված շողն արեգական

Թվում էր հոգուս ոսկյա բանալի,

Արևն էր նայում աչքով մայրական,

Եվ քաղցր էր աշխարհն ու հասկանալի...

#Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ՆաիրիԶարյան