Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԱԼՖՈՆՍ ԴԸ ԼԱՄԱՐԹԻՆ

Հիշողություն

Զուր է օրը հասնում օրին.

Նա սահուն է, անցնում անհետ,

Հոգուս մեջ ես, հավերժ ինձ հետ,

Օ՜, իմ սիրո երազ վերջին:

Տարիները արագընթաց

Կուտակվում են իմ թիկունքում,

Ինչպես կաղնու շուրջը կանգուն

Տերևներն են թափվում թոշնած:

Օրվա հետ է ծնվում, հանգչում

Արեգական հուրը երկնի,

Իսկ իմ սերը գիշեր չունի.

Ճաճանչում ես հա՜ր իմ հոգում:

Քեզ եմ տեսնում, լսում միայն

Ամպերի մեջ, անապատում,

Լիճն է դեմքդ արտացոլում,

Իսկ հովի մեջ՝ հարազատ ձայն:

Երբ աշխարհն է նիրհում խոնջած,

Հեծեծում է երբ որ քամին,

Թվում է, թե իմ ականջին

Օրհներգեր ես ձոնում կամա՜ց:

#Պոեզիա #Գրականություն #ԶանազանԲանաստեղծություններ