Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ

Ոսկեգետակը

Ակունքը հեռու,

Ակունքը կապույտ,

Ակունքը կանաչ

Լեռների տակ էր,

Ջուրը՝ արտասուք,

Հատակը ոսկի,

Եվ անունն, այո,

Ոսկեգետակ էր։

Թեքվել եմ ահա

Վազող ջրերին,

Որ աստղով, լույսով,

Շողքով են լիքը,

Ուզում եմ բռնել,

Բայց ձեռքերիս մեջ

Թռչուն է դառնում

Վճիտ ալիքը...

Թռչուն է դառնում,

Զարկում ափերիս

Իր թրթռացող

Թևերի դողը,

Թևին է տալիս,

Թռչում է հեռու,

Տանում է անդարձ

Իր լույսն ու շողը։

Ակունքը հեռու,

Ակունքը կապույտ,

Ակունքը կանաչ

Լեռների տակ էր,

Ոսկի էր տանում,

Հեռու էր տանում,

Անդա՜րձ էր տանում

Ոսկեգետակը...

#Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ՎահագնԴավթյան