Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԱՎԵՏԻՔ ԻՍԱՀԱԿՅԱՆ

* * *

Արևն իջավ սարի գըլխուն,

Դար ու դաշտում լույս չկա.

Հավք ու թըռչուն մըտան խոր քուն,-

Ա՜խ, ինձ համար քուն չկա:

Լուսնյակն ընկավ երթկից ներս,

Կըշեռքն ելավ երկընքում,

Զով հովերն էլ մըթընշողես

Աստղերի հետ են զըրցում:

Սիրո՛ւն աստղե՜ր, անուշ հովե՜ր,

Յարըս ո՞ւր է` էս գիշեր.

Պարզ երկընքի նըխշուն աչե՛ր,

Յարիս տեսա՞ք էս գիշեր:

Լուսը բացվավ, դուռը բացվավ,

Ամպ ու զամպ է,- թոն կուգա.

Ալ ձին եկավ, անտեր եկավ,

Ա՜խ, յարս ո՞ւր է, տուն չի գա...

#Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ԱվետիքԻսահակայն