Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՄԵՏԱՔՍԵ

Կնոջ բնություն

Մեր այս հողեղեն բնությունից դուրս

Կա մի ավելի,

Իրեն խորքերում բացատրելի,

Իրեն խորքերում ավելի հարուստ

Ու բարդ բնություն,-

Դա մեր կանացի առեղծվածային

Բնապատկերն է, որ ժամանակին

Մենք ժառանգել ենք մեր նախամորից.

Եվ հիմա ամեն, ամեն մի պարզ կին

Խրթին խաչբառ է, մի բարդ բնություն...

Բայց կանայք ողջը բնությունից դուրս

Մի բնություն չեն,

Այլ ամեն մեկն է մի ողջ բնություն,

Բնությունից ներս, բնությունից շեն...

Եվ կանանց հազար ու մի բնություն

Չիմացող այրեր

Քեզ պես կարծում են, թե ես էլ խելոք

Այն կանանցից եմ, որոնք հարճի պես

Խոնարհ ու հլու կորչում են հաճախ

Գրկում այրերի,

Դառնում զոհերը այն պակաս-պռատ

Զգացմունքային կողոպուտների,

Որ վայելքների աշխարհում ազատ

Կոչվում է սիրո թերավարտություն...

Ո՛չ, ես ինձ երբեք,

Երբեք չեմ թողնի

Հասնելու սրտիդ՝ հպատակվելով,

Քեզ մատուցվելով...

Դու ի՛նքդ պիտի սիրուս ձին սանձես,

Հնազանդ պահես առնական ոգուդ,

Ինձ ի՛նքդ ինձնից պիտի ետ խլես,

Ինձ ի՛նքդ պիտի քեզնով նվաճես,

Ինձ ի՛նքդ պիտի տիրանաս, հաղթես,

Որ իմ մեջ հրճվի կանացի մի վախ,

Ու վայելքների փոխհատուցումով

Սպառումներդ ինձ շահեն այնպես,

Որ թուլությանս հաղթող զորությամբ

Ես կողոպտեմ քեզ...

#Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #Մետաքսե