Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՀԱՄՈ ՍԱՀՅԱՆ

Թռավ գնաց

Անտառն իմ մեջ, ես՝ անտառի...առավոտ:

Մահվան խորհուրդ: Անմահության համ ու հոտ:

Մխրճվել եմ խոր խոհերում...ու հանկարծ

Մանքղթևիկն իջավ թևիս ու մնաց:

Իջավ թևիս, թևահարեց, ծկլթաց,

Աչքերիս մեջ բեկվեց նրա աչքը թաց:

Վիրավոր էր. ոտից արյուն էր կաթում:

Աղերսարկու՝ հույսը ինձ հետ էր կապում:

Աշխարհն ինձնից ի~նչ գաղտնիքներ է պահել,

Ծիծեռնակը երբ է մարդուն վստահել...

Անտառն ասես դարձավ հին տունը տատիս,

Զարթնեց իմ մեջ հեքիմությունը տատիս:

Տատիս նման առաջ վախը չաջեգի,

Հետո վերքը տատիս ձևով կապեցի:

Ծիծեռնակը իր անելիքը առավ,

Ծիվ-ծիվ կանչեգ, թևին տվեց ու թռավ:

Թռավ գնաց: Տուն եմ գալիս ես մենակ,

Անտառն իմ մեջ՝ մի վիրավոր ծիծեռնակ:

#ՀամոՍահյան #Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության