Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՄԵՏԱՔՍԵ

Մատանի

Ա՛ռ այս մատանին, որպես սուրբ նվեր,

Քո նվիրական ճակատագրին,

Ես հավատամքիս տառապած ոգին

Տարել եմ սիրուս երկինքներն ի վեր,

Տարել եմ վսեմ զգացողության

Ամենաբարձր լեռնագագաթով,

Ամենակարծր ժայռերի սրտով,

Ամենաքնքուշ նվիրումների

Անձնազոհությամբ...

Բայց գիտե՛մ, որ դու, դո՛ւ և ինձանի՛ց

Կգնաս մի օր,

Ու ես քո կանանց ձգվող շղթայում

Կդառնամ փոքրիկ պսպղուն մի օղ,

Որ քեզ իմ լույսով ետ կանչեմ նորից...

Ա՛ռ այս մատանին ու թող նա ցմահ

Ձեռքդ զարդարի,

Ու թե չլինեմ արդեն քո սրտում,

Գոնե կլինեմ քո ձեռքի վրա,

Հյուսված կլինեմ քո տաք գոյության

Մի մատին թեկուզ,

Որպես մեծ սիրո ոսկեձույլ մի հուշ...

Գիտե՞ք, թե,,,