Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՀԱՄՈ ՍԱՀՅԱՆ

Տար ինձ, ժամանակ

Առ քո թևերին, տար ինձ, ժամանակ,

Ես ետ մնալուց շատ եմ վախենում:

Հուշերից որքան հեռու եմ կենում,

Մեկ է, կապում են թևերս նրանք:

Ակնթարթի մեջ դու կուլ ես տալիս

Այնպիսի մի նոր հավիտենություն,

Որ խոսքս հազիվ հասած բերանիս,

Դառնում է արդեն խորին հնություն:

Դուրս հանիր ինձ այս մթին կիրճերից,

Որ քեզ հասկանամ և ինձ ճանաչեմ:

Փրկիր ինձ այս խուլ ախ ու ճիչերից,

Տուր ինձ քո ոգին, որ ես շառաչեմ:

Տուր ինձ քո ոգին, որ ես շառաչեմ,

Որ ես դադարեմ հանդարտ հոսելուց,

Ինձնից խոսելուց քեզնից չամաչեմ,

Ինձնից չամաչեմ քեզնից խոսելուց:

Տուր ինձ քո ոգին, քո միտքը ներհուն,

Առ ինձ հանճարեղ քո տարերքի մեջ,

Որ չմոլորվեմ քո ոլորտներում

Եվ իմ հոգու բարդ տիեզերքի մեջ:

Պարզեցրու, զտիր խոհերն իմ խառնակ,

Առ քո թևերին, տար ինձ, ժամանակ:

#Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ՀամոՍահյան