Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՎԱՀՐԱՄ ՀԱՃՅԱՆ

* * *

Իմ կյանքի ծառից իմ տառապանքի

Աշունն է կախվել,

Իմ սաղարթները շիկնել են վաղուց,

Ոչ ոք չի ուզում տերևներ քաղել,

Եվ վախենում են մարդիկ այրվելուց...

Ոչ ոք չի ուզում մոտենալ նրանց,

Ձեռքեր երկարել,

Ծառիս կրակով տաքանալ մի քիչ,

Իմ տառապանքը հրդեհ է դառել,

Դարձել կարոտի հրեղեն մի ճիչ...

Կախվել է աշունն իմ տառապանքի,

Ա՜խ, իմ արյունն է նրան սնանել,-

Թեև վախճանն է գուժում իմ կյանքի,

Բայց արմատներս

Ոչ ոք չի կարող ժայռերից հանել...

#Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ՎահրամՀաճյան