Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՎԱՀԱՆ ԹԵՔԵՅԱՆ

Անունդ

Ինչո՞ւ անունըդ այստեղ չըկարենա՜մ գրել ես Եվ աշխարհի չհայտնեմ, թե քեզ ինչպես սիրեցի․․․ Երկու վանկերը անոր կզրուցեմ գաղտնապես, Եվ այն ամբողջ կթըվի սիրո մատյան մը ինձի․․․ Ինչո՞ւ անունըդ այստեղ չըկարենամ գրել ես․․․։ Հիմա, հեռու իրարմե՝ միայն անունըդ ունիմ Բերնիս վրա, համբույրի մը պես աննյութ և անուշ․․․ Գիշեր ատեն, սենեկիս մենության մեջ մտերիմ, Ես զայն կըսեմ և ահա քեզ կտեսնեմ քաղցրահուշ․․․ Հիմա, հեռու իրարմե՝ միայն անունըդ ունիմ․․․։ Գեղեցկությունդ ու իմ սերս հորինեցին զայն կարծես․․․ Սիրտս իր անդուլ տրոփմամբ անընդհատ զայն կհեգե՝ Թեպետ վաղուց մտքիս մեջ քեզ ամբողջ գոց գիտեմ ես․․․ Քեզ չըճանչցած ունեի՞ր դուն այդ անունը միթե․․․ Գեղեցկությունդ ու իմ սերս հորինեցին զայն կարծես․․․։ Ո՛չ, չեմ ուզեր, չեմ կրնա՜ր ես զայն հանձնել աշխարհի. Երկու վանկովն իր կուզեմ խնկել իմ կյանքս միայն, Եվ երբ վերջին արևիս վերջին ճաճանչը մարի՝ Անունդ ի շուրթ դեռ կուզեմ ողջունել այգը մահվան. Ո՛չ, չեմ ուզեր, չեմ կրնա՜ր ես զայն հանձնել աշխարհի․․․։

#Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ՎահանԹեքեյան