Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության
- Ներսեհ Ա. Ա.
- Jun 1, 2019
- 1 min read
ՄԻՍԱՔ ՄԵԾԱՐԵՆՑ
Գարունը կ'ապրեցնե
Կը թանձրանան տերևներուն շեղջեր լըքուն, մինչ կը դառնան դեռ ծառերուն մեջ համորեն հովերն աշնան, պարն ամեհի: Ու դեպի տուն միշտ կը դիմեն շեշտերն ամեն ծիծառներուն. միշտ դեպ ի տուն ու դեպի ներս բոլոր իղձերս ա՜լ տարիր դուն, չքնա՜ղ աշուն: Դեպի տամուկ պատուհանին ա՜լ կը հառին աչքերս հիմակ, ու սե՜ր համակ. երգըդ կ’իջնե սրտիս` ուր նե իղձ մը ճերմակ պիտի գտնե: Չէ՜, հովերուդ հետ ցավը չէ՛ որ կը տանջե սիրտըս հըրուտ. այլ կը դառնան իղձ, հուզմունքեդ բողբոջ գարնան արևաշող հույսերն հավետ:
コメント