Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ

Հարստություն

Անդունդներդ ի վար ու վիհերդ ի վար փլչող բարձունքի,

Քարանձավներիդ երակներն ի վար քամվող արցունքի,

Նահատակներիդ սրբության վրա ծխացող խունկի

Հին տառապանքը, այս հին մխանքը տվեցիր դու ինձ։

Չորս կողմից եկող մրրիկների մեջ հողմահարվելու,

Ապառաժներիդ ու լեռներիդ պես անբոց այրվելու,

Շեկ հողերիդ հետ պատառոտվելու ու ծարավելու

Այս տվայտանքը, այս դժվար կյանքը տվեցիր դու ինձ։

Լուսնկայի տակ տխրորեն թևող անտունիների,

Բեկված խաչքարի, փլված կամարի, խախտած սյուների,

Գարնան կանաչի ու ծաղկի վրա իջած ձյուների

Այս թախծությունը և խստությունը տվեցիր դու ինձ։

Որձաքարերիդ ու սարերիդ հետ անձայն տոկալու,

Հոգսը՝ ակոսին, ցավը՝ սյուների խոյանքին տալու,

Արշալույսի դեմ ծունկ չոքելու և հավատալու

Այս տառապագին հարստությունը տվեցիր դու ինձ։

Գիտե՞ք, թե,,,