Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՄՈՒՇԵՂ ԻՇԽԱՆ

Աշխարհի ցավով

Սիրտս կ՛արիւնի՛ աշխարհի ցաւով, Որքա՜ն տառապանք, Աստուած իմ, չորս դիս, Կեանքի դաշտերէն փչող ամէն հով Հառաչ ու կսկիծ կը զարնէ դէմքիս:

Անմեղ զոհերու արիւնով եռուն Հողը ոտքիս տակ կը մնայ միշտ թաց, Եւ նոր ոճիրներ իմ շուրջն ու հեռուն Կը ծնին մարդիկ՝ արիւնով հարբած:

Գլուխս ինչպէ՞ս ես դնեմ բարձիս Եւ ննջեմ խաղաղ, աներազ քունով, Երբ անգին անքուն մօտիկ դրացիս Կը հսկէ զաւկին հոգեվարքին քով:

Սուրի ու սովի կր դառնան աւար Լոյսի պէս պայծառ մանուկներ սիրուն Եւ ոտքի կոխան՝ հասկեր անհամար, Աշխատաւորի քրտինքով օծուն:

Ես ինչպէ՞ս նստիմ խնճոյքի սեղան Եւ ըմպեմ ուրախ վայելքի գինին, Երբ որ կը խլեն մարդիկ անվարան Որբի մը բերնէն պատառը հացին:

Աստուա՛ծ իմ, որքա՛ն անարդար վճիռ. - Ես ինչպէ՞ս կրնամ քար դնել խղճիս… Կեանքեր թեւաբեկ եւ շղթայակիր. - Աշխարհի ցաւով հիւա՜նդ է հոգիս…

#Պոեզիա #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #ՄուշեղԻշխան