Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԱՐԱՄԱՅԻՍ ՍԱՀԱԿՅԱՆ

Վերջին զանգը

Քիչ է լինում, երբ նույն պահին՝

և ուրախ ենք, և տխուր ենք:

Հենց այդպիսի վայրկյան է մի՝

դպրոցական վերջին զանգը:

Ուրախ ենք, որ ավարտում ենք:

Տխուր ենք, որ ավարտում ենք:

Ասես լաց ու ծիծաղ լինի

դպրոցական վերջին զանգը:

Եկանք այստեղ յոթ տարեկան,

տասնյոթ ենք գնում սակայն:

Ասես լինենք կայարանում,

և պատրաստ է մեր գնացքը...

Փոքրի՜կ էինք, անմե՜ղ, արդա՜ր:

Հիմա մե՛ծ ենք, հակասակա՛ն.

Հասունության նախերգանքն է

դպրոցական վերջին զանգը:

Շատ սիրելի ուսուցիչնե՛ր,

մենք գնո՛ւմ ենք, դուք մնո՛ւմ եք:

Եվ վառվում է մեր սրտերում

պատանեկան ափսոսանքը,

Որ ձեզ հաճախ չե՜նք հասկացել,

չե՜նք մտածել՝ մեծանում եք,

Եվ ձեր կյանքն էլ կարճ է, ինչպես...

դպրոցական վերջին զանգը:

Ներողությո՜ւն, ներողությո՜ւն,

որ տվել ենք ձեզ նեղություն:

Թե չընդունվենք ինստիտուտներ,

դուք չտխրեք՝ բա՛րդ է կյանքը:

Սակայն ի՛նչ էլ դառնանք կյանքում,

ապրելու եք դուք մեր հոգում,

Եվ մեր հոգու ձայնն է ասես

դպրոցական վերջին զանգը:

Ա՜խ, մեզ համար ամենամե՜ծ

դասամիջոցն սկսվում է...

Սակայն մի՞թե կմոռացվի՝

մեկտեղ ապրած տասնամյակը:

Հրաժեշտ ենք տալիս մենք ձեզ,

բայց հուշերին՝ անհնա՜ր է,

Եվ ավելի թող մեզ կապի

դպրոցական վերջին զանգը:

Հողագունդը մի մեծ զանգ է՝

տիեզերքի անհունում խոր:

Թող միշտ լսվի նրա ձայնը,

թող չավերի նրան զենքը...

Մենք չենք ուզում, որ աշխարհի

Վերջին զանգը հնչի մի օր:

Այս աշխարհում թող հնչի լոկ

Դպրոցակա՛ն վերջին զանգը:

#ԱրամայիսՍահակյան #Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #Պոեզիա