Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՄԻՍԱՔ ՄԵԾԱՐԵՆՑ

Երազի պահեր

Լույսը մարած սենյակիս մեջ, ուր կը հոսին գալար գալար հորդ ալիքները մութին, ու կ’անհետին արծաթ շողերն երազի, ես կը փնտրեմ մըտամոլար ըղձանույշի ձեռքն այն փափուկ, երկնային` որ պիտի տար ինծի ծաղիկն ըսփոփանքին: Ես կը փնտրե՜մ, ըսպասումեն հոգիս համակ պարտասած, ու տենչանքով մշտահած. ես կը փնտրեմ, հորիզոնին վըրա նսեմ, լույսի շող մը` զոր կը մարեն անդուլ վարանքն ու կասկած: Ու տակավ, կ’իջնե ձանձրույթն երազանքիս, հանդիսավոր ու տրտում, ու կը պատե իր մըշուշե պարուտակին մեջ հոգիս անձկությունով անպատում: Մըտածումը, ինչպես ճամփորդ ուղեկորույս, կ’անցնի փութով, անձկագին, երկարաձիգ, մերթ լուսավոր ու մերթ անլույս ճամփաներեն իմ մտքին: Ա՜հ, կը շտապեն, կը փախչի՜ն ճամփաներու լույսերն ամեն, հանկարծական խուճապի մը մատնըված, ճառագայթի հազիվ վերջին բիծ ու խաղեր կը համեն քովը ճամփուն մթամած` ուր համագրավ կը տարածվի վեհունի ցայգն համորեն: Ես կը փնտրե՜մ, պատըշգամբին վրա կանգուն, զույգ մը աչքեր` մեղեսիկե, որոնց ճըրագը վառի հոգվույս մեգ ու խավարի անդոհության մեջ դժխեմ: Պատըշգամբին վրա կանգուն, ձեռքս հոգնաբեկ ճակատիս, մինչ կը հոսի գիշերն ինչպես ծով անհուն դեպի ափունքն երազիս` ես կը սպասեմ հորդ ու վըճիտ լույսերուն, որոնց բոցը պիտի ցոլա անծիր ցայգուն մեջ հոգվույս:

#Ոչմիօրառանցբանաստեղծության #Պոեզիա #ՄիսաքՄեծարենց