Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՎԱՀԱՆ ՏԵՐՅԱՆ

* * *

Մի՛ խառնեք մեզ ձեր վայրի, արջի ցեղերին,

Մեր երկիրը ավերված, բայց սուրբ է և հին:

Որպես լեռն է մեր պայծառ տեսել հազար ձյուն,

Այնպես նոր չեն մեզ համար դավ ու դառնություն:

Բաբելոնն է եղել մեր ախոյանը, տե՛ս -

Անհետ կորել, անցել է չար մշուշի պես:

Ասորիքն է եղել մեր թշնամին - ահա՛

Դաշտ է տեղը և չկա քար քարի վրա:

Ամրակուռ է մեր հոգին - դարերի զավակ

Շատ է տեսել մեր սիրտը ավեր ու կրակ:

Շատ է տեսել երկիրն իմ ցավ ու արհավիրք,

Լաց է այնտեղ ամեն երգ և ողբ` ամեն գիրք:

Գերված ենք մենք, ո՛չ ստրուկ - գերված մի արծիվ,

Չարության դեմ վեհսիրտ միշտ, վատի դեմ ազնիվ:

Բարբարոսներ շատ կգան ու կանցնեն անհետ,

Արքայական խոսքը մեր կմնա հավետ:

Չի հասկանա ձեր հոգին և ծույլ, և օտար,

Տաճար է մեր երկիրը` սուրբ է ամեն քար:

Եգիպտական բուրգերը փոշի կդառնան,

Արևի պես, երկիր ին, կվառվես վառման:

Որպես փյունիկ կրակից կելնեսմ կելնես նոր

Գեղեցկությամբ ու փառքով վառ ու լուսավոր:

Արիացի՛ր, սիրտ իմ, ե՛լ հավատով տոկուն,

Կանգնիր հպարտ որպես լույս լեռն է մեր կանգուն:

Գիտե՞ք, թե,,,