Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ

* * *

Ասում են հեռու Եփրատն է մի օր

Օրորել մանուկ իմ հոգու քունը,

Արագիլների կանչը սգավոր

Ու կապույտ իրիկունը...

Մեր ասպատակված, մեր հին հարկի տակ

Ոչ մի երեկո կրակ չեն վառել,

Ու լուսինն է լոկ լույսն իր սպիտակ

Մեր երդիկն ի վար տխրորեն մաղել։

Ձգվել է գիշերն ու ձգվել երկար,

Խուլ խշշացել է ջուրը Եփրատի,

Լոկ նա է խախտել լռությունը քար

Ու յոթնապատիկ անեծքն իմ տատի։

Տանիքի վրա օրորվել է մեղմ

Հրդեհից փրկված մենավոր բարդին,

Ու վիշտ, վիշտ է խառնված եղել

Դեռատի իմ մոր անարատ կաթին։

Հեռո՜ւ է, ո՜րբ է այն տունը... Ու միշտ

Գիշերով ցավն է զարթնում իմ հոգում,

Այդ դո՛ւ ես, դո՛ւ ես, հայրենի իմ վիշտ,

Երակներիս մեջ այդպես մորմոքում...

Գիտե՞ք, թե,,,