Ավետիք Իսահակյան «Նայում են ցոլուն աստղերը...»

Նայում են ցոլուն աստղերը անշեջ

Լուռ անապատին քնքուշ հայացքով.

Եվ ծավալվում է մըռայլ հոգուս մեջ

Լուռ անապատը խո՛ր գաղտնիքներով:

Եվ նըրա անհուն, հավերժ ղողանջուն

Վեհ լռության մեջ մըտորում եմ ես,

Հոգիս այրում են և թևավորում

Այն վառ աստղերը պատգամների պես...

© Ավետիք Իսահակյան