Արտակ Համբարձումյան «Ես քեզ պիտի տանեմ հեքիաթներով կյանքիս»

Ես քեզ պիտի տանեմ հեքիաթներով կյանքիս,

Անտառների ձյունոտ, գիշերակաթ հոգով,

Պիտի քեզ նվիրեմ հեքիաթային հանգիստ

Եվ սառույցներ՝ եփված իրիկնային շոգով:

Պիտի տեսնեմ հագիդ անծայրածիր շորեր,

Թափանցելի՝ միայն իմ աչքերի համար,

Ցայգալույսին պիտի գիսակներդ շոյեմ,

Պիտի շոյեմ զգույշ՝ պարանոցդ մարմար:

Եվ բոլորից թաքուն ես քեզ պիտի տանեմ,

Որ քեզ չնկատեն քո աչքերը անգամ,

Քո հմայքից պիտի ցանկություններ հանեմ,

Ու քեզ սիրեմ անվե՜րջ, ու քեզ սիրեմ այնքա՜ն...