Դավիթ Սամվելյան - Բոլորն են հեռանում, սիրելի՛ս

Բոլորն են հեռանում, սիրելի՛ս

Դու կհեռանաս հերթական ձյան հետ.

բոլորն են հեռանում, սիրելի՛ս՝

երկրից, քաղաքներից,

անցնում են պատուհանների տակով,

փողոցի չթույլատրված հատվածներով։

Ամեն ինչ անցողիկ է, սիրելի՛ս,

խոստման բառերն էլ՝

հույզերից ծնվող, հույսերում ապրող։

Այդ գրողի տարած խոստումները…

դրանք տրվում են դրժելու համար։

Այս չխոստացված ձյունն էլ կանցնի։

Ամենն անցնում է, սիրելի՛ս…

ես, դու, խոստումներն էլ

տարրալուծվում են հիշողության մեջ,

ինչպես այս ձյունը, որ պոկվել է երկնքից՝

մեռնելու համար մարդկանց ոտքի տակ,

պատուհանագոգին,

փողոցի չթույլատրված հատվածներում։

Բոլորը լքված են կարծես

այս չդադարող ձյան երեսից։

Դու նույնպես կլքես քաղաքդ, երկիրը՝

խոստանալով, թե կվերդառնաս։

Այդ գրողի տարած խոստումները,

որ տրվում են ձյան տակ….

Քո մեղեդին դանդաղ կհալվի օդում

արևի զարթնած հույսերի ներքո,

նրբորեն կսողոսկի քնատ ունկերովս,

դեպի աչքերիս անթարթ կիսաբացեր:

Երազներիցս ժառանգված լուսաբացներիս պատկե՛ր,

Գիշերներիս կրկնվող վերջաբա՛ն,

իմ անկրկնելի,

խորը հոգոց կհանեմ ու կփորձեմ հոգուցս քեզ հանել։

Ձյան սառը փաթիլների միջից քեզ կուղարկեմ բարևներս...

երևի թե անպատասխան,

երևի թե չսպասված.

բայց կուղարկեմ,

որովհետև հաստատ կկարոտեմ

քեզ ու քաղաքը,

որտեղ խոստումները տրվում են դրժելու համար…

© Դավիթ Սամվելյան