Հովհաննես Հովհաննիսյան «Ամենայն անգամ...»

Ամենայն անգամ, երբ տեսնում եմ քեզ,

Խելոք աչերիդ նայում զմայլած,

Եվ հանկարծ անփորձ մի մանուկի պես

Ես կարմրում եմ հուզված, շփոթված․․․

Ամենայն անգամ, որքան էլ տրտում

Ինձ տված լինիմ մաշող մտքերի,

Քո ներկայությունն աղբյուր է լինում

Ինձ համար ուրախ, զըվարթ ժամերի։

Այս ի՞նչ է արդյոք, ո՛վ կույս նազելի,

Մի՞թե սեր արդեն, ո՛հ, եթե այդպես,

Թող, ուրեմն, հոգյա՛կ, նվերն երկնքի,

Այս աստվածեղեն կայծն հասնի և քեզ․

Կուզեի և քո արյունը վառված

Սիրո փոթորիկ հաներ քո սրտում,

Կուզեի տեսնել քո հոգին խռոված,

Արցունքի շիթեր և քո աչքերում․․․

© Հովհաննես Հովհաննիսյան