Մետաքսե «Աղջիկը»

Նա մի աղջիկ է նուրբ ու կանացի,

Վաղ է մոլորվել կյանքի ճամփեքում,

Գուցե իր սիրո թախիծն է ցրում,

Որ գալիս է քեզ, գալիս է այցի:

Չի ակնկալում նա քեզնից ոչինչ,

Ո՛չ հարստություն, ո՛չ փառք, ո՛չ գանձեր,

Ուզում է թեկուզ գրկի մեջ քո ծեր,

Քնքշանալ, սիրվել, նրբանալ մի քիչ...

Շատ է միամիտ ու նուրբ է հոգին,

Փորձառու սիրուդ խաբվածն է անսուտ,

Բայց կգա օրը, երբ քեզնից անշուշտ,

Նա կհեռանա որպես հասուն կին...

© Մետաքսե