Միխայիլ Լերմոնտով «Ահով նայում եմ…»

Ահով նայում եմ գալիք օրերին,

Նայում անցյալիս տըխուր, վըշտալից,

Եվ իբր հանցավոր պատժի առաջին,

Շուրջըս որոնում մի սիրտ կարեկից…

Եվ կը գա՞ արդյոք փըրկաբեր հրեշտակ,

Որ մեկնե նա ինձ կոչումն այս կյանքի,

Ցույց տա ինձ կըրքի, հուսո նպատակ,

Հայտնե ինձ հըզոր կամքը երկնքի —

Թե ինչո՞ւ երկինքն ա՛յնպես դառնագին

Հարվածեց իմ վառ, խանդալից կյանքին։

Երկրին հատուցի ես տուրք երկրային,

Տո՛ւրք սիրո, հուսո, բարվո, չարության —

Եվ պատրաստ անձս տալ մի ա՛յլ կյանքին՝

Լուռ սպասում եմ բաղձալի ժամվան…

Ահա և այդ ժամն… Բայց ես աշխարհում

Չեմ թողնիլ ո՛չ մի եղբայր հարազատ.

Ցուրտ ու խավար է իմ կրծքում տիրում,

Ավա՜ղ, ես արդեն հոգնա՜ծ եմ, հիվա՜նդ…

Եվ որպես անհյութ, վաղաժամ հասած

Մի դըժգույն պըտուղ, իմ խըղճուկ հոգին

Թոշնել է կյանքի արևից կիզված,

Բախտի խռովահույզ փոթորկի միջին…

© Միխայիլ Լերմոնտով

Թարգմանությունը՝ Ալեքսանդր Ծատուրյանի