Միսաք Մեծարենց «Այգերգ»

Սարերուն մեջ կը կոծկոծի այգուն` կոչնակը վանքին,

եղնիկները մըթնշաղին դեպի գետափ կը դիմեն.

աղջիկ մըն է կարծես հովը` գինով մուրտի բուրումեն`

որ ջուրերուն վրա կը դառնա սարսուռի պարն հեշտագին:

Վանքի քովի արահետեն կարավանները կ’անցնի՜ն,

բոժոժներուն երգը լալով գիշերին մեջ տրտմորեն.

մինչ կը սպասեմ ջինջ լույսերուն` որոնք ծագիլ կը համեն.

ու կը լըսեմ շշուկներն` որ կը հծծեն մեջը ցանկին:

Կիրճին խորը, ժայռին ծոցն է գյուղանըկարը փռված,

տարտամորեն, հսկայական, արծիվի մը ձևերով,

մագիլները խորասուզած խորշերու մեջ մըթամած:

Արբշիռ բույրեն` զոր կը բերե ինձի առտուն անխըռով,

ես կ’երազեմ ծառերուն տակ ու կըսպասեմ խոլաբար,

լույս պարիկին` որ իղձերըս պըսակելու պիտի գար:

Գիտե՞ք, թե,,,