Միքայել Նալբանդյան «Ապոլոնին»

Դու Ապոլոն, որ տվիր

Ինձ այս քնար հոգեմաշ,

Այո՛, գոհ չե՛մ քեզանից․

Տրտնջում է և աշխարհ։

Իբրև պատիժ ինձ տվիր,

Տրտում սրտիս մխիթար,

Թե՞ զգալով չարչարվիլ

Ու չքանալ վայրապար։

Ա՛ռ նորան հետ, ինձ պետք չէ,

Տո՛ւր ուրիշի, ում կամիս․

Քեզ մի անգամ ասել եմ,

Հիշի՛ր եթե միտք ունիս։

Կյանքիս գարունն է անցել,

Ինձ ուշացած է քնար․

Օտար աշխարհ պանդխտիլ

Ինձ մնում է մշտահար։

Բայց դու, որ քեզ մարդ տկար

Աստված կանչեց ու խնկեց,

Մի՛ կարծեր թե միջաբեկ,

Պիտ' պաղատիմ դեպի քեզ։

Ես կընդունիմ կամակար,

Թե բախտ անգութ ոխերիմ

Մատռվակե թույն, լեղի

Յուր սափորից, ինձ բաժին։

Բայց ո՛չ երբեք պիտ' սողամ

Ոտքիդ տակում ինչպես շատ

Մարդիկ, որ չեն իմանում,

Թե էակներ են ազատ։

© Միքայել Նալբանդյան