Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ

Երկիր Հայրենի

Արև, արև, ու կապույտում

Բարդիներ կան արևավոր, 

Արև, արև, ու կապույտում 

Արարատ լեռն է փառավոր, 

Արև, արև, ու իմ դիմաց 

Հրաշքի պես ահա բացվում 

Իմ օրրանն, իմ հայրենին,

Իմ Հայաստանն է տարածվում... 

Փռվում է դաշտն Արարատյան 

Դեղձիների անուշ հոտով,

Ողկույզների մեջ մեղրացող

Իր կեսօրվա ոսկե տոթով,

Իր նորաթուխ հացի բույրով, 

Ճամփեզրյա իր օշոշով, 

Թոնիրների կապույտ ծխով 

Ու կալերի ոսկե փոշով, 

Իր մրգերով, իր բերքերով, 

Աշնանային թուխ հերկերով, 

Այգիների մեջ ոլորվող 

Կոմիտասյան իր երգերով... 

Արև, արև, ու լույսի մեջ 

Ահա լեռները կապուտակ, 

Որ կարծրացել են դարերի 

Ու շանթերի հարվածի տակ։ 

ժայռերն ահա, որոնց շուրթից 

Խոլ ջրվեժներ են որոտում, 

Տեսիլների պես ոսկեղեն 

Ծիածաններ թողած օդում, 

Ու ժայռերի քարե կրծքին, 

Թերթերի մեջ հակինթ ու ցող, 

Անմոռուկներ, տերեփուկներ 

Ու կակաչներ բոցկլտացող, 

Ամպեր՝ թեթև ու սպիտակ,

Արահետներ՝ ոլոր ու կեռ,

Եվ անդունդները անհատակ,

Որպես հսկա սրի հետքեր...

Արև, արև, ու արևի

Ցոլանքների մեջ հուրհրան՝

Կյանքի պես թանկ մի հայրենիք,

Արյան պես սուրբ մի օրրան...