Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՎՈՅԱՆ

Հասմիկին

Երբ ուրիշ կլինեն օրերն արդեն,

Երբ ցնդած կլինեմ ցնորքի պես,

Բիբերիդ խոնավ ճանապարհով

Ես անակնկալ կմտնեմ ներս:

Մի օր իմ դարձի անհույս պահին

Կբացես դուռն՝ իմ հուշի դիմաց,

Կդողան մատները քո երկնային,

Կդողան սերերը մատներիդ մեջ,

Չկորցրած ու չգտնըված:

Դու մեղմ կթեքվես իմ տողերին,

Ինչպես որ լքված հուշն են կարդում,

Եվ մի կողմ թողած խոհ ու տարիք,

Մի կապո՜ւյտ-կապո՜ւյտ ակնթարթում

Կհառաչես դու հազար անգամ,

Ինչպես հազար կողմից խուժող ալիք:

Քեզ ընդառաջ, ոնց կապույտ միրաժ,

Իմ պատկերով իմ ձայնը կգա՝

Լքված խոհերից ու աշխարհից,

Հասմի՜կ, Հասմի՜կ, Հասմի՜կ,- խո՜ւլ կզնգա:

Եվ հնչյունները մանրահատիկ

Քո ամեն ներվից կարձագանքվեն,

Եվ ես կլցվեմ կողերիդ մեջ,

Որ անդառնալի փակվե՜մ, փակվե՜մ:

Եվ ես չեմ ելնի էլ ոչ մի օր,

Ոչ մի ակնթարթ չեմ լքի քեզ,

Քո կողերի մեջ կննջեմ խոր

Սիրահարի ու մեռյալի պես:

Եվ ոչ մի աղետ, ոչ մի մրրիկ

Ինձ քո կողերից էլ չի հանի,

Ավեր աշխարհում կշրջենք մենք,

Որպես առասպելից պոկված քամի: