Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԱՐԱՄԱՅԻՍ ՍԱՀԱԿՅԱՆ

Սայաթ-Նովա

Կրակն անցնում՝ հուրն է անցնում, 

    բայց կա հո՛ւրդ, Սայաթ-Նովա,

Սի՛րտ ես վառել, ամեն սրտում 

    կա անո՛ւնդ, Սայաթ-Նովա,

Խալխի նոքար չլինեիր, 

    չէի՜ր լինի երգի արքա՜,

Մեր այս դարին այնքա՜ն է պետք 

    բարությունդ, Սայաթ-Նովա:

Աշխարհն ո՞ւմ է մնացել, որ... 

    Բայց քեզ մնա՛ց և հա՛ր մնաց:

Քո գնալով այս աշխարհին 

    մա՛զ չէ՝ պակաս աշխա՛րհ մնաց,

Ամեն երգդ քեզնից էլ շա՜տ 

    երկիր գնաց և դա՛ր մնաց,

Բախտավոր են, ա՜խ, քեզանից 

    ծով երգերդ, Սայաթ-Նովա:

Քեզ պալատից արքան հանեց, 

    գտար հոգո՛ւ բյուր պալատներ:

Սիրտդ վանքում աղոթք չարեց, 

    վա՛նքը պիտի քեզ աղոթեր, 

Քո սիրելին միա՜կը չէր, 

    սիրում են քեզ միլիո՛ն սրտեր,

Ծիածանից շատ գույն ունի 

    բնությունդ, Սայաթ-Նովա:

Ոչ ոք քեզ պես դեռ չի երկնել 

    Եվ չի երգել եռալեզու,

Եղբայրության մասին կյանքում 

    քի՛չ ես խոսել: Հուզե՛լ ես դու:

Ու թե այսօր ողջ աշխարհը 

    լրիվ անգիր քեզ չի ասում,

Մեղքը մե՛րն է: Թող մեզ ների՜ 

    մեծությունդ, Սայաթ-Նովա:

Երկու հարյուր հիսուն տարիդ 

    տոնեցինք մենք՝ երգիչ դարձած,

Ո՜ւր էր՝ քեզ պես մե՛նք էլ մնանք, 

    երբ կգնանք մի օր անդարձ: 

Հավատում ենք քո գալիքին 

    ու երանի՜ տալիս նրանց, 

Որ կտոնեն երկու հազար 

    հինգ հարյուրդ, Սայաթ-Նովա: