Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՊԱՐՈւՅՐ ՍԵՎԱԿ

Հրդեհների լեզուն

Ես բոցերի լեզուն չեմ մոռանա բնավ:

Հրդեհային բառի հրե լեզուն,

Երբ երկինքը իր լայն անեզրության վրա

Փոխանցում էր խոսքեր հակիրճ ու սուր:

Մարտի թոհ ու բոհում, շառափի մեջ կռվի,

Երբ խոսքն անկարող էր, անզոր՝ լեզուն,

Երբ թնդանոթն անգամ իր որոտով հեռվից

Ոչ թե խոսո՛ւմ էր պարզ, այլ կակազում:

Երբ նահանջում էինք մենք մի ծանր պահի

Եվ սկսում էին շան պես հաչել

Թշնամու զենքերը, որ մեզ մատնեն ահի,-

Երկինքը հայտնում էր. «Կանգնե՛ք, քաջե՛ր»:

Այդ՝ մի գյուղ էր գուցե - կերոնի պես այրված,

Գուցե մի գործարան՝ քուրայի պես,

Գուցե անտառ վայրի, գուցե մի թանգարան՝

Իր գույների փայլի պերճության մեջ:

Այդ՝ հրդեհի խոսքն էր երկնի վրա լազուր,

Հասկանալի, սակայն և անթարգման,

Հրի հրամանը, բոցի անզուսպ լեզուն,

Անխախտ մեր դեվիզը՝ կամ կյա՛նք, կամ մա՛հ:

Իսկ երբ երթի փոշին լուսածիրի նման

Արդեն թշնամական հորիզոնի վրա՝

Ելնում ու ծածկում էր ամենայն ինչ,

Ազդարարում էր նա - «Առա՜ջ, դեպ ի՛նձ»:

Եվ երբ անցնում էինք քաղաքներից-քաղաք,

Մեր հաղթության ուրախ ժխորի մեջ

Նա մի վերջին անգամ հորիզոնում շողաց,

Կայծագրեր. «Դադա՛ր: Հաղթությո՛ւն: Վե՛րջ»:

Այդ՝ վերջին բոցի մեջ պատերազմն էր այրվում,

Մոխրանում էր կռվի մոլուցքը թեժ՝

Իր իսկ հրախաղով իր մահն ազդարարում,

Իր երկնքի ներքո, իր որջի մեջ...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Ես բոցերի լեզուն չե՛մ մոռանա բնավ,

Հրթիռային խաղի թովիչ լեզուն՝

Լենինի դամբանի հավերժության վրա,

Հրապարակում Կարմիր, Կրեմլի շուրջ...

*

Խաղաղության հուրը վառվում է մեղմուրախ

Հիմա ամե՜ն տան մեջ մեր աշխարհում:

Մենք բոցերի լեզուն չե՛նք մոռացել, բնա՛վ -

- Զգաստությո՜ւն է նա թելադրում: