Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ՇԻՐԱԶ

Հավերժական վեճ

Աստղերը մի օր լուսնյակին ասին.

- Ինչո՞ւ են անվերջ խոսում քո մասին.

Բանաստեղծնե՛րը լուսնոտի նման,

Մեզ էլ են գովում, բայց քեզ՝ անսահման…

Մինչդեռ մի հատ ես, մենք հազա՜ր մի հատ...

Եվ լուսինն ասաց.

- Մրջյունն էլ է շատ,

Այնինչ առյուծը մի ձագ է ծնում,

Միջակն հազար է, հանճարը՝ մի հատ,

Աշխարհում լավը միշտ քիչ է լինում,

Ծաղկունքը քիչ են, խոտերն՝ անհամար,

Վարդը մի հատ է, տերևը՝ հազար։

Վար նայեք դուք ձեր գոռոզ բարձունքից,

Տեսե՛ք աղբյուրն էլ աղի ծովի հետ

Ծնվում է մի մոր անմահ ակունքից,

Բայց նա է ցրում ծարավներն հավետ,

Ոսկին էլ փոքր է, արևն էլ մի հատ,

Բայց, նա է ցրում խավարն անընդհատ,

Այն, որ աստղերդ ցրել չեք կարող՝

Անթիվ աստղերդ, այն էլ դարերով...

Ինչ որ մի հատիկ արևը կանի՝

Չեն կարող անել աստղերն անհունի։