Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ

* * *

Քարե մրրիկն է այստեղ ննջում թևերը ծալած,

Անգամ գետակն այս կապույտ ասես թե քար է հալածած...

Այն եղնիկնե՞ր են արդյոք, թե՞ լեռնային քարայծեր,

Որ նետահար են եղել ու քարափին քարացել,

Թե՞ արծիվներ, որ մի օր բարձունքներին այս չոքել,

Ապա անզոր են եղել ժայռից թևերը պոկել

Ու քարացել են այստեղ, բարձունքներում այս սիրած,

Մագիլները հավիտյան քարաքոսի մեջ խրած...

Քա՛ր է այստեղ ամեն ինչ, քարե սլացք ու խոյանք,

Քարե անտաշ կամարներ,անտաշ սյուն է ու խոյակ...

Իսկ ամենից բարձր ու վեր, ուր արծիվներն են թևում

Իր քարակոփ վեհությամր քարե բերդն է երևում։

Ոսոխի սուրն է մի օր այս ձորերում շառաչել,

Ու մեր ոգին է այսպես սրերի դեմ քարացել...