Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԱՎԵՏԻՔ ԻՍԱՀԱԿՅԱՆ

* * *

Գիշերն եկավ, զով-հովն ընկավ,

Աստղունք լուսնին ձայն տվին.

Լուսնյակն ելավ, մով-ծովն ընկավ,

Հավքերն ինձի ձայն տվին:

Ես վեր ելա ոգի առած`

Զարկի սրտիս լարերին.

Սիրտս խնդաց, կուրծքս թնդաց-

Եվ լարերը խզվեցին...

-Միայն սիրո լարը մնաց

Սրտիս անհուն խորքերում.

Ու վառ սիրո երգը շողաց

Կյանքիս ամեն ծալքերում...