Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

Քարափ է, քար է...

Քարափ է, քար է ամբողջովին, 

Քարաբեկոր է վայրի ու կուռ, 

Բայց պղնձագույն նրա կողից 

Շատրվանել է ծառ մի գանգուր։

Ծառն այդ դժվար է ապրել կյանքում,

Ու թվում է, երբ բնին խփես,

Նա, կարծրացած իր տառապանքում,

Զրգնա պիտի պողպոտի պես...

© Վահագն Դավթյան