Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՎԵՐՋԻՆ ԽՈՍՔ

Հեռո՛ւ, ո՛վ սուրբ խաղաղություն,

Մենք քեզ համար չունենք անկյուն

Մեր հալածված հայրենիքում

Եվ մեր ցաված սրտի խորքում։

Գնա դեպի այն լեռները,

Ուր որ հովիվն ու գառները

Ապահով են պատառողից,

Մենք ազատ չենք ահ ու դողից։

Գնա՛, հանգիր այն դաշտերում,

Ուր որ իրար էլ չեն տիրում

Եղբայր-մարդիկ, և հերկելով

Քեզ օրհնում են սուրբ երգերով։

Գնա դեպի երանավետ

Այն վայրերը, ուր կյանքի հետ

Խաղ չեն անում զվարճության

Կամ հեշտության համար միայն։

Իսկ մենք ցավով լեցուն սրտով

Անկարող ենք միշտ անվրդով

Ե՛վ քուրդերի լուծը տանել,

Ե՛վ քեզ օրհնել փառաբանել։

Հեռո՛ւ, ո՛վ սուրբ խաղաղություն,

Մենք քեզ, իբրև մի լոկ անուն,

Երանությամբ միշտ հիշելով

Պիտի կռվենք մեռցնող սրով։

© Հովհաննես Թումանյան