Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՉԱՐ, ԽՈՐԱՄԱՆԿ, ԼԿՏԻ...

Չար, խորամանկ, լկտի

և վերջապես վատ մարդու հետ

կատարվեց դժբախտություն:

Մի աղջիկ բռնեց նրա օձիքից

գլուխը կախեց և ասաց.

Չար, խորամանկ, լկտի

և վերջապես վատ մարդ ես դու

(ահա սա է դժբախտությունը,

որը պատահեց չար, խորամանկ լկտի

և վերջապես վատ մարդու հետ):

Օրը գորշ էր – փողոցը թաց,

ձյունը գորշ էր – ծառերը թաց,

մարդիկ գորշ էին – կոշիկները թաց,

մի խոսքով դժբախտությունը կատարյալ էր

ստեղծված էին բոլոր պայմանները

լիաթոք արտասվելու համար:

Եվ արցունքը շարժվեց ելման կետից

և սկսեց անցնել իր ճանապարհով:

Եվ միայն հիմա մենք կարող ենք հասկանալ

թե մինչև աչքին հասնելը

ինչեր են պատահում արցունքին:

Չար, խորամանկ, լկտի և վերջապես վատ մարդը

թաշկինակը սեղմել էր աչքերին

և անհամբերությամբ սպասում էր արցունքի հայտնվելուն:

Իսկ արցունքը ահա թե ինչու չկար.

արցունքը դեմ էր առել չարությանը ու լճացել էր:

Չար, խորամանկ, լկտի և վերջապես վատ մարդը

հասկացավ թե բանն ինչ է

և դեն նետեց չարությունը արցունքի ճանապարհից

և արցունքը շարունակեց իր ճանապարհը:

Խորամանկ, լկտի և վերջապես վատ մարդը

թաշկինակը սողմել էր աչքերին

և անհամբերությամբ սպասում էր արցունքի հայտնվելուն,

և արցունքը ահա թե ինչու չկար՝

արցունքը դեմ էր առել խորամակությանը և լճացել էր:

Խորամանկ, լկտի և վերջապես վատ մարդը

հասկացավ թե բանն ինչ է

և դեն նետեց խորամակությունը արցունքի ճանապարհից:

Լկտի և վերջապես վատ մարդը

չուզենալով, որ պատմությունը շատ երկարի

և միանգամից հասկանալով, թե բանն ինչ է,

արցունքի ճանապարհից դեն նետեց

լկտիությունը և վերջապես վատությունը:

Եվ երբ նա նետեց այդ ամենը,

մարդիկ հանկարծ միանգամից տեսան,

որ օրը գորշ է – փողոցը թաց է,

որ ձյունը գորշ է – ծառերը թաց են,

որ իրենք գորշ են – կոշիկները թաց են:

Եվ նրանք շարունակեցին տեսնել

և շուտով տեսան,

որ մարդու հետ դժբախտություն է պատահել

և նա լալիս է

իսկական, խոշոր արցունքներով…

Եվ միայն հիմա մենք կարող ենք հասկանալ,

թե ինչքան անհրաժեշտ էր գրել

այս բանաստեղծությունը:

© Հովհաննես Գրիգորյան