Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԿԱՐՈՏ

Դու իմ աշխարհն էիր, որ արդեն վրիպել եմ․

իմ գիշերները վաղուց են առանց քո երազների։

Զանգերն են ղողանջում դանդաղ ու թույլ-թույլ,

և ես հեռացող ոտնահետքերի ցավն եմ զգում,

որկրնկում են մարմնիս մեջ։

Աշնան նոսր երկնքում

չվող թռչունների թևեր են՝ երամ-երամ․

կարապի երգն եմ հասկանում ջրերի վրա՝

մեկ անգամ, որ վերջին անգամն է։

Կտոր-կտոր է անում սիրտս հիմա

ամեն հեռացող բան․

մի քիչ դանդաղ գնա,

ճանապարհդ շատ է հոգնել իմ մեջ։

Կարոտն է կաթում գանգամաշկիս նույն կետին՝

համաչափ տկկոցով ու ծակող սառն է.

այդպես մահապատիժ են իրագործում

չգիտեմ որ անտեր երկրում․

ի՜նչ ստույգ են աչքերը քեզնից նայող հոգեվարքի։

Դու իմ մեջ այնքան շատ ես,

որքան ոչ մի տեղ չես․

և ես ամեն մանրուք պահպանում եմ զգույշ,

հանկարծ մաս չպակասի ամբողջից,

ու երբեմն էլ շոյում եմ մարմինս դողով,

որ դու ես ամբողջովին։

Կարոտի մունետիկն եմ մոլոր,

որ մեր կյանքի փողոցներում

կանչում է՝ սեր կա, կա՛ սերը,

բայց չի տեսնում և ընտրում է միշտ սխալ։

Քո աստեղային դիպվածն էի ես,

որ վրիպեցիր օրերի մեջ։

© Հուսիկ Արա