Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԲԱՅՑ ԴՈւՆ ՊԷՏՔ Է ԳԱՍ

Նորութիւն մը չէ,

Թէ դարձեալ ըսեմ,

Որ դուն առաջին

Սէրս ես ու վերջին...

Այդ չես միայն դուն,

Այլ եւ ողջ կեանքիս

Դուն տիրապետող

Սէրս ես անզիջող:

Չտուիր երբեք

Դուն տեղդ ուրիշին,

Թէեւ մնացիր

Միշտ անհաս, հեռու...

Չօղակեցիր ինձ

Սիրող թեւերով,

Չշոյեցիր ինձ

Սիրոյ խօսքերով...

Ժպիտ մը ժլատ,

Մերթ խօսք մը կիսատ,

Այսպէս վերջացան

Այցերդ բոլոր...

Եւ ես չգիտցայ

Անվստա՞հ էիր,

Թէ ինձ դուն բնաւ

Չվստահեցար...

Իսկ հիմա կու գաս

Հետդ բերելով

Աշխարհի բոլոր

Սէրը սրտիդ մէջ

Ինձ նուիրելու:

Սիրտս անսովոր

Այս մեծ նուէրին,

Սիրտս տարիներ

Տենչաց արեւին.

Բայց շողերն անգամ

Չթափանցեցին:

Ու արդ երբ կը զգամ

Հզօր արեւին

Ջերմութիւնը խիտ՝

Կը հաւատա՞ս ինձ,

Որ կը սարսափիմ...

Յանկարծ չփշրի

Բիւրեղեայ սիրոյս

Քնքուշ ապակին...

Ու արեւը բորբ

Չ'այրէ իմ հոգին...

Բայց դուն պէտք է գաս...

Ես ամենամեծ

Սիրողն աշխարհի

Թեւերս բացած

Կը սիրեմ քեզի.

Իսկ այգաբացը

Անհուն ժպիտով

Կը զիջի ինծի,

Արեւը սիրոյ՝

Ինձմէ կը ծագի...:

© Անուշ Նագգաշեան