Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

* * *

Ապրում եմ մենակ, մարդկանց մեջ օտար,

Նրանց աչքերը ինձ չեն ողջունում.

Մարդկանց սըրտերը փակ են ինձ համար

Եվ նրանց հոգին ձայնըս չի լսում...

Իմ ընկերները - իմ խոր մտքերն են,

Որ վեհ թևերով անհունն են պատում.

Այն վառ աստղերը - գըթոտ աչքերն են,

Որ վշտիս ժամին ինձ քաղցր են ժպտում...

© Ավետիք Իսահակյան