Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԲԱՌԸ

Ինչպես արևի շողը բռնելով,

Կենդանանում է թրթուրը քնած

Եվ խլրտում է տաքուկ փոշու մեջ,

Այդպես Հանճարի ճառագայթի տակ

Արթնանում Բառը

Եվ տաք խլիրտով

Շարժվում է դեպի հավիտենություն:

Զգացմունքների խեղդող ալիքից

Բառն ինքը, ահա,

Խոստովանանքի համար է ծնվում,

Ու թեև նրան մանրում են մարդիկ

Շահատակության շուկաների մեջ,

Սակայն ինչ-որ տեղ՝

Հոգու ծալքերում իմաստունների,

Ապրում է Բառը և անվերջ թրծվում:

Հավատամքը - Սեր,

Տառապանքը - Սեր...

Ես նստել էի

Բառի մենավոր քարանձավի մեջ,

Եվ Բառը հազար տխուր աչքերով

Լալիս էր վրաս,- 

Ես չգիտեի,

Որ դու մոմերդ կվառես մի օր՝

Բառի խորքերը լուսավորելու,

Ես լռության մեջ կթողնես, գնաս:

Ես չգիտեի...

Եվ Բառը հիմա քայլում է հոգնած

Բառերի անծայր քարավանի մեջ,

Եվ տխուր է նա, ձանձրացած մի քիչ

Եվ աննվաճ է, և քնքշորեն խեղճ:

Եվ ինձ թվում է՝ նրա ստվերը

Բոլոր կողմերից

Քշում են վայրի ուրուրներ հազար.- 

Գիշակերների՜, անտաղանդների՜ ստրուկն է Բառը,

Նա Հանճարին է միայն հավասար:

Եվ քանի դու կաս, ամեն գարնան հետ,

Ինչպես արևի շողը բռնելով

Կենդանանում է թրթուրը քնած,

Եվ խլրտում է տաքուկ փոշու մեջ,

Այդպես Կարոտիս ճառագայթի տակ

Արթնանում Բառը

Եվ տաք խլիրտով

Շարժվում է դեպի հավիտենություն:

© Ռազմիկ Դավոյան