Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԿԱՐՈ՞Ղ ԵՍ, ԱՍԱ՛...

Շղթա չի՞ դառնա քո այս մատանին...

Կարո՞ղ է գիրկդ լինի ինձ համար

Մանկուց կորցրած իմ նվիրական

Տունը հայրական,

Լինել եղբայրս, քույրս, հոգատար,

Որոնց կարոտը դեռ մինչև հիմա

Շաղեր են թողնում տողերիս վրա...

Արցունքներիս չափ կարո՞ղ ես տալ ինձ

Խնդություն ու սեր:

Կարո՞ղ ես կիսել անցած ու գալիք

Փորձությունները թե՛ մեծ, թե՛ փոքրիկ...

Կարո՞ղ ես արդյոք 

Ինձնով զօր-գիշեր

Պահել քո սրտի կրակը բորբոք,

Խենթությունները չթերթել հոգուս

Հայացքով թեկուզ:

Չդառնալ կամքիս քմահաճ իշխող,

Զգալ մոտիկից

Իղձերիս ամեն ճառագայթ ու շող...

Կարո՞ղ ես, ասա՛,

Լինել ընթերցողն իմ հավատարիմ...

Երկիր բերելով երազներս պերճ,

Քեզ չխնայել, սպառվել իմ մեջ,

Որ թե սայթաքեմ, կողքիս քեզ զգամ,

Ինձ սիրես այսպես, ինչպես որ ես կամ,

Կարո՞ղ ես, ասա՛...

© Մետաքսե