Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

* * *

Իմ կյանքում հաճախ մարդիկ են գալիս,

Ու անգիտակցաբար ինձ դաս են տալիս։

Մեկը գալիս է, որ ընկեր դառնա,

Մեկն էլ, որ սիրեմ, իսկ ինքը՝ գնա։

Մեկը գալիս է, որ աղբյուր դառնա,

Ու ցամաքում է, որ ծարավ ոռնամ։

Հերթով գալիս են ու հերթով գնում,

Միայն հուշեր են նրանցից մնում,

Ես էլ դարձել եմ ասես մի կանգառ,

Ուր ոչ մի ուղևոր երբեք չի իջնում,

Եվ չեմ մեղադրում կյանքին անարդար,

Բոլորից, այո՛, ես դաս եմ քաղում։

© Վիլյամ Զիրոյան