Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՎԱՀԱԳՆ ԴԱՎԹՅԱՆ

Զվարթնոցի արծիվը

Տապալված սյուներ, որմեր հողմածեծ

Ու քանդակազարդ բեկորներ քարի

Որ հրաշագործ նախշերում իրենց

Դեռ պահպանում են շունչը հանճարի։

Եվ այդ տապալված հրաշքի վրա,

Որմերի վրա հին ու փառահեղ,

Իր արքայական թևերը փռած,

Քարե մի հզոր արծիվ է թառել։

Քարե մի արծիվ, որ իր թևերին

Տաճարի վսեմ գմբեթն է պահել,

Պահել մեր ոգու թռիչքը վերին

Ու ժամանակի ծանրությունն ահեղ։

Հողմեր են եկել, հողմեր են անցել

Ու այս որմերն են ծեծել դարեդար,

Շատ խոյակ ու սյուն փոշի են դարձել,

Բայց մնացել է արծիվն անվթար։

Ու հպարտ թառած՝ հայացքն անհանգիստ

Հառել է ահա հեռո՜ւ, շատ հեռո՜ւ,

Կարծես հենց նոր է իջել ճախրանքից

Ու պատրաստվում է նորից ճախրելու...

Լսիր, շաչում են թևերը նրա,

Կանչում է նրան երկինքը անծիր...

-Ճախրիր, սավառնիր, սլացիր հպարտ

Հայոց հանճարի սրաթև արծիվ:

Գիտե՞ք, թե,,,