Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ԱՎԵՏԻՔ ԻՍԱՀԱԿՅԱՆ

* * *

Մութը գրկած գետ ու գետին

Հով ու ալիք կըշնչեն.

Երկինք գրկած աստղ ու լուսին,

Արտերն անդորր կըննջեն:

Սիրտս, սիրտս թույլ կզարկե,

Սեր ու երգեր է՛լ չկան.

Նոր էր ծլել, արև սիրեց,

Արև-աչեր է՛լ չկան:

Վառ աստղերը երկնից ընկան,

Վարդ ու շուշան թառամեց.

Ա՜խ, իմ կյանքս, անուշ կյանքս,

Կտոր-կտոր փշրվեց...

Հովն ու ալիք կուգան, կերթան,

Ցաված սիրտս կշոյեն,

Ու իմ սիրուս մրմունջներից

Տխուր երգեր կհյուսեն...