Ոչ մի օր առանց բանաստեղծության

ՎԱՀՐԱՄ ՀԱՃՅԱՆ

Նորից նույնն եմ մնացել

Նորից նույնն եմ մնացել, նույն հոգին իմ մանկունակ,

Բանաստեղծի խենթ սրտով ես ապրում եմ վերստին,

Իմ հույսերի պես անտուն մնացել եմ ես մենակ,

Եվ շատ վաղուց է հոգիս մտերմացել վշտերիս:

Նորից նույնն եմ մնացել, կյանքին հավերժ սիրահար,

Ցնորքներով եմ հաճախ ես իմ հոգին ողողել.

Ես չեմ ասել ոչ մեկին վիրավորող ոչ մի բառ.

Բայց կյանքն, ավաղ, իմ սրտում արցունքներն է իր թողել:

Նորից նույնն եմ մնացել, և միամիտ, և անչար,

Մթնշաղի ցողի պես ես հալվել եմ արևից,

Թեև կյանքն իմ եղել է տառապանքի մի անտառ,

Բայց մի աստղ է իմ գլխին միշտ շողացել վերևից: